Billie Eilish, "When we all fall asleep, where do we go?", recenzja albumu

Przełamywania stereotypów muzycznych ciąg dalszy🎧🤘Enfant terrible amerykańskiego popu, czyli Billie Eilish, to wschodząca gwiazda muzyki rodem z LA. Przyznam szczerze, że jej hit "Bad Guy" początkowo wcale mnie nie zachwycił. Może automatycznie zdyskredytowałem młodą wokalistkę ze względu na wiek? Bo chociaż Billie jest starsza od Węgla, khem, sorry, od Węgiel (Roksany), to wciąż jednak ma zaledwie osiemnaście wiosen na karku. Po traumatycznych doświadczeniach, do jakich bez wątpienia można zaliczyć odsłuch kompozycji naszych rodzimych starletek (Węgiel, Wieniawa, Gabor), z "pewną taką nieśmiałością" oraz dystansem podszedłem do ich kalifornijskiej koleżanki. Jak się okazało niepotrzebnie, bo ma z nimi wspólnego tyle, co Los Angeles z Jasłem, albo, z bardziej muzycznych metafor, co zespół Weekend z The Weeknd😉

 Po kilkukrotnym przesłuchaniu płyty "When We All Fall Asleep, Where Do We Go?", mogę powiedzieć, że Billie to bardzo utalentowana młoda osoba. Obrazoburcza, trochę niegrzeczna, zbuntowana, ale też wrażliwa, wyczulona na emocje i szczera w swoim przekazie. Swoim subtelnym, przyćmionym głosem, śpiewa o rzeczach, które zna, które leżą jej na sercu, a także, jak każdy dobry artysta, kontestuje otaczającą ją rzeczywistość. W jej muzyce podoba mi się naturalność i indywidualny styl, nie brzmi jak "nowa Madonna" albo "nowa Celine Dion", nie stara się naśladować, kopiować. Zaskakuje sporą dojrzałością i wyczuciem muzycznym, takim "szóstym zmysłem". Tworzy raczej utwory do posłuchania w słuchawkach, w skupieniu, nie stadionowe hymny do skandowania przez tłumy. Zachęcam do poświęcenia tych kilkudziesięciu minut, a nuż i Wy się pozytywnie zaskoczycie?🎧🎶🎙️